Jerzy Bogdan Kos
Wspomnienie
Lekarz zakaźnik, społecznik i literat. Najbardziej znany był z reportażowej książki poświęconej epidemii ospy we Wrocławiu w 1963 r. Widział chorobę z bliska, bo był wtedy regionalnym konsultantem ds. diagnostyki i dyrektorem Rejonowego Szpitala Zakaźnego w Będkowie k. Trzebnicy. Od czasu studiów na wrocławskiej Akademii Medycznej pasję medyczną łączył z literacką. Debiutował w 1953 r. wierszami opublikowanymi w tygodniku „Dziś i jutro”, a w 1958 r. ukazał się jego pierwszy zbiór wierszy „Na karuzeli sekundnika”. Opublikował jeszcze kilka książek poetyckich, m.in. „Zbliżenia” (1968), „Pergamin piasku” (1994), „Słowa i znaki” (2004). Publikował m.in. w „Odrze”, „Literaturze na świecie” i „Więzi”. Pisał też i redagował książki o zdrowiu i dziejach medycyny oraz środowiska lekarskiego, np.: „Choroby, których można uniknąć” (1971), „Ślady na ziemi” (2003), „Pogranicza. Medycyna, historia, literatura” (2012). W 1991 r. wydał swoją najbardziej znaną książkę „Epitafium dla ospy” po kilkunastu latach wydaną w wersji rozszerzonej jako „Ospa 1963. Alarm dla Wrocławia”. Był. m.in. współzałożycielem Unii Polskich Pisarzy Medyków (1967), a także wrocławskiego oddziału Stowarzyszenia Pisarzy Polskich (1989), którego pracami kierował następnie jako wiceprezes i prezes. Był wieloletnim prezesem, a później honorowym prezesem Towarzystwa Miłośników Ziemi Trzebnickiej, Stowarzyszenia Lekarzy Dolnośląskich i Wychowanków Medycyny Wrocławskiej. Otrzymał tytuł Honorowego Obywatela Trzebnicy (2000) i Nagrodą Wrocławia (2010). Został odznaczony Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi.