Juliusz Łukasiewicz

Jego tunele aerodynamiczne pomogły Amerykanom zdobyć Księżyc. W 1937 r. Juliusz Łukasiewicz ukończył Gimnazjum i Liceum im. Stefana Batorego w Warszawie. Po maturze spędził „wolny rok” w Paryżu, studiując historię Francji na Sorbonie. Po powrocie do Polski jesienią 1938 r. rozpoczął studia na Wydziale Mechaniki Politechniki Warszawskiej, które przerwała wojna. Służył w Polskich Siłach Zbrojnych we Francji i w Anglii. W Anglii wznowił studia na kierunku mechanika i inżynieria lotnicza w Imperial College w Londynie. Po wojnie wyemigrował do Kanady. W Ottawie rozpoczął w 1948 r. pracę w NRC (Narodowa Rada Nauki) jako specjalista aerodynamiki szybkości naddźwiękowych. Jednym z najważniejszych osiągnięć Julka był unikatowy, stosowany do dziś pierwszy na świecie hipersoniczny tunel aerodynamiczny Mach 4.5. Od powstania tunelu na początku lat 60. wykonano w nim ponad 50 tys. testów. W latach 1958-68 kierował amerykańskimi laboratoriami prowadzącymi badania aerodynamiczne, które zdecydowały o sukcesie pierwszych kosmicznych lotów załogowych, programów „Mercury” i „Gemini”, oraz księżycowego projektu „Apollo”. W 1966 r. doktoryzował się na Uniwersytecie Londyńskim na podstawie prac dotyczących badania mechaniki płynów. Opublikował klasyczną do dziś monografię „Experimental Methods of Hypersonics”. W 1968 r. został profesorem i prodziekanem do spraw badań i tytułów naukowych w College of Engineering w Virginia Tech w Blacksburgu, gdzie wykładał do 1971 r. Od 1971 r. aż do przejścia na emeryturę w 1997 r. był profesorem na Carleton University w Ottawie, gdzie wykładał mechanikę i aerodynamikę, a także stworzył pionierski interdyscyplinarny program „Technologia, Społeczeństwo i Środowisko”. Aktywnie wspierał „Solidarność”, w stanie wojennym wraz z żoną Haliną pomagał polskim uchodźcom i emigrantom osiedlającym się w Kanadzie. Jego pozazawodową pasją była fotografia, od 1932 r. zrobił ponad 75 tys. zdjęć. Zaczął je pokazywać na wystawach w 2007 r. w wieku 88 lat.

Zdjęcie profilowe: Archiwum rodzinne