Agnes Varda

Francuską reżyserkę nazywano babcią Nowej Fali. Zawsze była zaangażowana: a to czegoś broniła (np. prawa kobiet do aborcji), a to przeciw czemuś się buntowała (np. przeciw dyktatowi hollywoodzkich studiów filmowych). Urodziła się w Belgii, w rodzinie Francuza o greckich korzeniach. Po przyjeździe do Paryża studiowała fotografię. Robiła zdjęcia, choćby Gérarda Philipe’a, potem kręciła krótkie formy z nieopierzonymi Philippe’em Noiret i Gérardem Depardieu, mając za montażystę Alaina Resnais. W 1962 r. poślubiła Jacques’a Demy’ego (1931-90), reżysera „Parasolek z Cherbourga” (1964), z którym kilka razy się rozstawała. Demy – biseksualista – umarł na AIDS, gdy ona kręciła „Jacquot z Nantes” (1991), film o jego dzieciństwie. Rok 1968 spędziła w Ameryce, uprawiając kino wyzwolone, prawie pornograficzne – „Lwią miłość” (1969) z Vivą, damą z kręgu Andy’ego Warhola – i rejestrując manifestacje przeciwko wojnie w Wietnamie. Pokazywała na ekranie silne kobiety. W „Cléo od 5 do 7” (1962) popularna piosenkarka czeka dwie godziny na wynik badań − ma raka czy też nie? [reżyserka pół wieku później zachorowała na nowotwór]. W „Bez dachu i praw” (1985), za który Varda dostała Złotego Lwa w Wenecji, zrewoltowana dziewczyna wędruje po południowej Francji, nie chcąc się wiązać z nikim ani z niczym. O sobie samej nakręciła wspominkowy dokument „Plaże Agnès” (2008). Mówi w nim: − Gdy otwiera się ludzi, znajduje się w nich pejzaże. Gdy otwiera się mnie, znajduje się plaże. Otrzymała m.in. honorowego Cezara (2001), honorową Złotą Palmę w Cannes (2015) i honorowego Oscara (2017).