Hieronim Pietraszkiewicz
Wspomnienie
Najstarszy polski admirał został pochowany w Gdyni bez wojskowego ceremoniału. Na obecność kompanii honorowej i orkiestry nie zezwolił IPN, z którego dokumentów wynika, że zmarły dowódca był tajnym współpracownikiem wojskowego kontrwywiadu. Na pogrzebie nie zabrakło jednak byłych i czynnych marynarzy, którzy cenili go i szanowali. W 1949 r. Hieronim Henryk Pietraszkiewicz ukończył jako prymus Wydział Pokładowy Oficerskiej Szkoły Marynarki Wojennej w Gdyni. Właśnie wtedy miał zobowiązać się do współpracy jako TW „Trał”. Wcześniej, w latach 1944-46, z 1. Armią WP przeszedł szlak bojowy z Warszawy do Berlina. Pierwsze stanowisko służbowe w Marynarce Wojennej objął w 1949 r. – został dowódca ścigacza ORP „Sprawny”. W tym samym roku wyznaczono go na zastępcę dowódcy okrętu podwodnego ORP „Sęp”, którym później dowodził w latach 1951-54. W 1956 roku został dowódcą 1. Brygady Okrętów Podwodnych w Gdyni. W 1966 r. na Wydziale Humanistycznym Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Gdańsku został magistrem historii, jednocześnie uzyskał tytuł inżyniera nawigatora statku morskiego na Wydziale Pokładowym Wyższej Szkoły Marynarki Wojennej w Gdyni. W latach 1966-69 dowodził 9. Flotyllą Obrony Wybrzeża w Helu, a w 1969 r., już w stopniu kontradmirała, został komendantem Wyższej Szkoły Marynarki Wojennej. Następnie – do 1983 r. – pełnił służbę sztabową w Dowództwie Marynarki Wojennej. W latach 1982-86 był prezesem Zarządu Głównego Ligi Morskiej i Rzecznej. Działał w Bractwie Okrętów Podwodnych i Stowarzyszeniu Oficerów Marynarki Wojennej Rzeczypospolitej Polskiej oraz Stowarzyszeniu Miłośników Okrętu Muzeum „Błyskawica”. W 2001 r. gdyńska Akademia Marynarki Wojennej nadała mu tytuł doktora h.c. Był wielokrotnie odznaczany, m.in. Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi, Złotym Medalem „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”, Złotym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, Złotym Kompasem i Pierścieniem Hallera