Pernell Whitaker

Był mistrzem świata czterech kategorii wagowych, a ciosów w ringu unikał chyba jak nikt wcześniej i nikt później. Pernell Whitaker zdobył złoto olimpijskie w wadze lekkiej w 1984 r. i szybko przeszedł na zawodowstwo. Na walkę o mistrzostwo świata czekał niecałe cztery lata. Przystąpił do niej niepokonany, lecz przegrał, choć większość obserwatorów była przekonana, że to Meksykanin Jose Luis Ramirez był gorszy. Półtora roku później Amerykanin pokonał w rewanżu Ramireza – oddał mu ledwie jedną lub dwie rundy. Mistrzostwa wagi lekkiej bronił skutecznie przez kilka lat, a później ruszył po pasy wyższych kategorii wagowych. W 1993 r., już w wadze półśredniej, stanął naprzeciwko niepokonanego Meksykanina Julio Cesara Chaveza, który wcześniej wygrał 87 walk i w Meksyku miał status półboga. Obaj byli uznawani za najlepszych zawodników na świecie. Whitaker walczył nadzwyczajnie i wygrał wyraźnie, a jednak sędziowie orzekli remis – jeden z najbardziej skandalicznych w historii boksu. Do rewanżu nigdy nie doszło, ale w 1997 r. Whitaker, wtedy już 33-letni, zmierzył się z następcą Chaveza - Oscarem De La Hoyą, pięściarzem jeszcze lepszym niż Meksykanin, który wkrótce potem został jedną z największych gwiazd boksu. Walka była bardzo wyrównana i pewnie remis byłby sprawiedliwym wynikiem, lecz sędziowie wypunktowali wyraźne zwycięstwo De La Hoi. To była ostatni wielka walka Whitakera. Przegrał jeszcze dwa razy, w 2001 r. skończył karierę. W 2007 r. został wprowadzony do Międzynarodowej Bokserskiej Galerii Sławy. Zginął potrącony przez samochód.