Józefa Życińska ps. "Zośka"

Wstępującą do Armii Krajowej kilkunastoletnią Józefę Życińską zaprzysiągł Jan Piwnik ps. „Ponury”. Przyjęła pseudonim „Zośka”. W czasie wojny poznała swojego przyszłego męża - żołnierza AK i Brygady Świętokrzyskiej NSZ - Aleksandra Życińskiego ps. „Wilczur”. Józefa i Aleksander po zakończeniu wojny walczyli w podziemiu. Pobrali się w 1948 r. Życiński był członkiem tzw. grupy przetrwania, która działała na terenie ówczesnego województwa kieleckiego. Oddział wpadł 7 maja 1948 r. w lasach koło Kucębowa, niedaleko Bliżyna. Życiński został zamordowany przez komunistów. Jego szczątki odnaleziono po 68 latach w bezimiennym grobie pod Kielcami. Ciężarna Józefa w więzieniu była katowana przez UB. Skazano ją na 15 lat więzienia (tam urodziła córkę). Oprócz męża wskutek komunistycznych represji straciła też matkę, ojca i brata, inni członkowie jej rodziny również byli więzieni za działalność podziemną. Przez wiele lat starała się o rehabilitację męża, do czego doszło w latach 90. W głośnym procesie z lat 90. XX w. oskarżała jako oskarżyciel posiłkowy stalinowskich oprawców - Adama Humera i Edmunda Kwaska. W 2017 r. prezydent Andrzej Duda nadał major Józefie Życińskiej Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski.