Tomas Tranströmer
Wspomnienie
Od czasu udaru mózgu, którego doznał w 1990 r., był częściowo sparaliżowany i miał problemy z mową. Przyszły noblista nie przestał jednak pisać. W komunikacji ze światem pomagała mu żona. Tomas Tranströmer przez niemal całe dorosłe życie pracował jako psycholog, choć studiował także historię literatury i religii. Pracy zawodowej towarzyszyła twórczość poetycka. Debiutował w 1954 r. tomikiem "17 wierszy" - od razu w prestiżowym wydawnictwie Bonnier. Odbiór był entuzjastyczny. Pasjonował go świat. Studiował książki o geografii, zgłębiał tajniki archeologii, kolekcjonował owady. Był miłośnikiem malarstwa. Nie mógł żyć bez muzyki klasycznej. Wszystkie te pasje znalazły odzwierciedlenie w jego poezji. Pisał o metafizyce, miłości, a nawet o Morzu Bałtyckim. Jego lakoniczne wiersze zostały przełożone na blisko 60 języków. Chętnie spotykał się z czytelnikami na wszystkich kontynentach. Wydany sześć lat po udarze tomik "Gondola żałobna" rozszedł się w Szwecji w gigantycznym jak na poezję nakładzie 30 tys. egzemplarzy. Akademia Szwedzka uhonorowała go w 2011 r. za to, że "w zwięzłych i przejrzystych obrazach dał nam ożywcze spojrzenie na rzeczywistość".