Longin Komołowski

Opozycjonista, minister pracy i wicepremier w rządzie Jerzego Buzka oraz wieloletni prezes Polskiego Komitetu Paraolimpijskiego. Komołowski do 2002 r. pracował w Stoczni Szczecińskiej jako ślusarz, zaopatrzeniowiec i kierownik wydziału kontroli jakości. Brał udział w strajku okupacyjnym stoczni w czasie wydarzeń grudniowych w 1970 r. i w strajku w sierpniu 1980 r. We wrześniu wstąpił do „Solidarności”. Od 1982 r. Komołowski współorganizował podziemne struktury „Solidarności” w Szczecinie, organizował druk i kolportaż wydawnictw drugiego obiegu oraz ich przerzut do Szwecji. Wielokrotnie był zatrzymywany i przesłuchiwany przez organy bezpieczeństwa. Po zalegalizowaniu związku aktywnie działał w jego strukturach. W 1997 r. został posłem z listy Akcji Wyborczej Solidarność. Komołowski był ministrem pracy i polityki socjalnej oraz wicepremierem w rządzie Jerzego Buzka. Bezskutecznie ubiegał się o reelekcję w 2001 r. Mandat posła ponownie uzyskał w 2007 r. jako bezpartyjny kandydat z listy PiS w okręgu szczecińskim. Po kilkunastu dniach wystąpił z klubu PiS. W wyborach w 2011 r. kandydował na senatora z własnego komitetu wyborczego - bez sukcesu. W 1994 r. zasiadł w Komisji Trójstronnej ds. Społeczno-Gospodarczych. W latach 2000-15 był prezesem Polskiego Komitetu Paraolimpijskiego. W 2010 r. został wybrany na prezesa stowarzyszenia Wspólnota Polska. W 2015 r. prezydent Bronisław Komorowski odznaczył go Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski. Również w 2015 r. Komołowski został odznaczony Krzyżem Wolności i Solidarności, a także Medalem "Milito Pro Christo". Longin Komołowski został pochowany w Panteonie Wielkich Polaków w Świątyni Opatrzności Bożej w Warszawie.

Zdjęcie profilowe: Maciej Skawiński / Agencja Gazeta