o. Karol Meissner OSB

Ojciec Karol Meissner do zakonu benedyktynów wstąpił po ukończeniu studiów medycznych. Był autorem wielu publikacji dotyczących płciowości, małżeństwa, rodziny i wychowania. Od ponad 60 lat zajmował się poradnictwem małżeńskim i rodzinnym. Wojciech (imię świeckie) Meissner wychowywał się w Poznaniu. Dzień przed wybuchem II wojny pojechał do rodziny w Warszawie. W czasie powstania warszawskiego służył jako sanitariusz w powstańczym szpitalu przy Hożej 13, którego komendantem był jego stryj major prof. Alfred Meissner. Po kapitulacji zastał wywieziony do obozu w Altengrabow pod Magdeburgiem. Po wyzwoleniu powrócił do Poznania, gdzie w sierpniu 1945 r. zdał maturę w Liceum im. św. Jana Kantego. Następnie rozpoczął studia medyczne na wydziale medycznym Uniwersytetu Poznańskiego. Był prezesem Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży Męskiej okręgu poznańskiego. Śpiewał w chórze Poznańskie Słowiki, ale z harcerstwa, w którym działał, usunięto go za „obcość ideologiczną”. Po ukończeniu studiów pracował w szpitalu w Szczecinku, Instytucie Medycyny Sportowej oraz I Klinice Chorób Wewnętrznych w Poznaniu. W 1951 r. wstąpił do klasztoru Benedyktynów w Tyńcu, śluby wieczyste złożył w 1957 r. Nie tracił jednak kontaktu z pacjentami - leczył okolicznych mieszkańców. Początkowo chciał zostać mnichem bez święceń kapłańskich, ale ostatecznie przyjął je w 1965 r. O. Karol był jednym z inicjatorów nowego przekładu Pisma Świętego zwanego Biblią Tysiąclecia oraz członkiem jej kolegium redakcyjnego. Zaadaptował melodie gregoriańskie do polskich tekstów liturgicznych oraz ułożył nowe melodie w metryce gregoriańskiej do Antyfonarza Monastycznego. Był także kompozytorem innych utworów muzycznych, m.in. do wierszy Kazimiery Iłłakowiczówny. Na prośbę kard. Karola Wojtyły o. Karol Meissner rozwijał duszpasterstwo rodzin i poradnictwo rodzinne. W 1968 r. współtworzył Instytut Teologii Rodziny w Krakowie pod kierownictwem dr Wandy Półtawskiej. W latach 1966-2005 był wykładowcą na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim z dziedziny psychologii i psychiatrii. W 1972 r. opuścił Tyniec i przeniósł się do zagrożonego likwidacją klasztoru w Lubiniu, który ożywił, a po zwrocie benedyktynom parafii został jej proboszczem. Po wyborze Karola Wojtyły na papieża kontynuował z nim współpracę i służył radą w kwestiach dotyczących rodziny.

Zdjęcie profilowe: benedyktyni.net