Elżbieta Tarkowska
Wspomnienie
Specjalistka od socjologii ubóstwa, inicjatorka i organizatorka badań nad biedą w Polsce, najwybitniejsza polska znawczyni problematyki czasu społecznego, zaangażowana społeczniczka. Elżbieta Tarkowska ukończyła socjologię na Uniwersytecie Warszawskim. Pod kierunkiem Zygmunta Baumana napisała pracę „Pojęcie czasu w społeczeństwach pierwotnych”, za którą została przyjęta na staż do Katedry Socjologii Ogólnej. Jej pierwszy artykuł miał się ukazać pod warunkiem, że z przypisów zostanie usunięte nazwisko Baumana (był to rok 1968). Nie zgodziła się. Po rozpadzie katedry Baumana podjęła studia doktoranckie w Instytucie Filozofii i Socjologii PAN. Jej rozprawa „Durkheim, Mauss, Levi-Strauss: wybrane fragmenty twórczości jako wyraz kontynuacji i przemian koncepcji metodologicznych w socjologii francuskiej”, pisana pod kierunkiem Jerzego Szackiego, ukazała się w postaci książkowej w 1974 r. Odtąd wydawnictwa prosiły Tarkowską o pomoc w przygotowaniu kolejnych polskich przekładów z klasycznej socjologii francuskiej. Od studiów doktoranckich do 1989 r. Elżbieta pracowała w Zakładzie Stylów Życia w Instytucie Filozofii i Socjologii PAN, od 1986 do 1988 r. była jego kierownikiem. W 1992 r. ukazała się jej książka „Czas w życiu Polaków. Wyniki badań, hipotezy, impresje”, która dotyczyła traktowania czasu przez Polaków w latach 80. Prof. Elżbieta Tarkowska w Instytucie Filozofii i Socjologii Polskiej Akademii Nauk kierowała Zespołem Badań nad Ubóstwem w Polsce. Tematy z pogranicza socjologii i polityki społecznej zaczęły odgrywać coraz istotniejszą rolę w jej działalności naukowej, aż stały się dominujące. W 2000 r. ukazało się opracowanie „Zrozumieć biednego”, w którym znalazło się siedem artykułów jej autorstwa, a cała praca ukazała się pod jej redakcją. W ostatnich latach pracowała jako profesor Akademii Pedagogiki Specjalnej, była dyrektorem Instytutu Filozofii i Socjologii Akademii i kierownikiem Katedry Socjologii Kultury tej uczelni.