Tadeusz Chabrowski
Wspomnienie
Po maturze wstąpił do paulinów. Jako 33-latek opuścił zakon i ożenił się. Pasja poetycka nie opuszczała go do śmierci. Tadeusz Chabrowski ukończył seminarium na Skałce i studia w Instytucie św. Pawła Pierwszego Pustelnika w Krakowie. W 1958 r. trafił do zakonu ojców paulinów na Jasnej Górze. Święcenia kapłańskie otrzymał dwa lata później. W 1961 r. wyjechał do USA, oddelegowany do amerykańskiej prowincji paulinów w Doylestown. W tym czasie wydawał polsko-amerykański miesięcznik „Jasna Góra”, studiował na Wydziale Filozofii Uniwersytetu Katolickiego w Dublinie i Polskim Uniwersytecie na Obczyźnie w Londynie, redagował „Gazetę Niedzielną” - polskie pismo w Londynie. W 1967 r. wystąpił z zakonu. O kulisach zakonnego nowicjatu opowiedział w powieści „Skrawki białego habitu” (2010). Niebawem po wystąpieniu z zakonu były duchowny zawarł związek małżeński. Uzyskał papieską dyspensę i wziął ślub kościelny. Pod koniec lat 70. XX wieku był nauczycielem religii, łaciny i literatury w Friends Academy College w Pensylwanii. Następnie - doktorantem Uniwersytetu Temple w Filadelfii i stypendystą Fundacji Kościuszkowskiej (studiował też m.in. podyplomowo literaturę i filozofię na Uniwersytecie Warszawskim). Od 1983 r. wraz z żoną wydawał miesięcznik „The Voice. Polish-American Media”. Jako poeta debiutował w 1960 r. na łamach „Tygodnika Powszechnego”. Publikował również m.in. w „Nowym Wyrazie”, „Więzi”, paryskiej „Kulturze”, londyńskich „Wiadomościach”, irlandzkim „The Leader” i amerykańskim „The Polish Review”. Jego wiersze w tłumaczeniu na język niemiecki ukazały się w antologii Karla Dedeciusa „Lyrisches Quintett”. Tadeusz Chabrowski był członkiem m.in. Kongresu Polonii Amerykańskiej, Stowarzyszenia Pisarzy Polskich, Polskiego PEN Clubu i wiceprezesem Komitetu Parady Generała Pułaskiego w Nowym Jorku. Poeta dwukrotnie zdobywał Nagrodę Fundacji Kościelskich - w 1965 r. za „Lato w Pensylwanii” i w 1971 r. za współautorstwo antologii „Słowa na pustyni”.