Tadeusz Drewnowski

Literaturoznawca, krytyk, dziennikarz, profesor Uniwersytetu Warszawskiego, wieloletni szef działu kultury tygodnika „Polityka" i redaktor twórczości Tadeusza Borowskiego i Marii Dąbrowskiej. Urodził się w Warszawie. Jako 15-latek w czasie wojny był wraz z braćmi i ojcem więziony na Pawiaku. Starszy brat Drewnowskiego, Jerzy, był pierwszym komendantem Polskiej Ludowej Akcji Niepodległościowej (PLAN). Ojca i młodszego brata gestapowcy zabili w Palmirach. Po wyjściu z więzienia Tadeusz wstąpił do Związku Walki Zbrojnej, a następnie do Armii Krajowej. Po wojnie studiował polonistykę na uniwersytetach Łódzkim i Warszawskim. Jako krytyk zadebiutował w 1947 r. w tygodniku społeczno-literackim „Kuźnica”. Dwa lata później zaczął pracę w Instytucie Badań Literackich PAN. Przez kolejne lata pracował w „Nowej Kulturze”, „Dialogu” i „Orce”. W 1960 r. został dziennikarzem tygodnika „Polityka”, w którym przez 22 lata kierował działem kultury. Odszedł po wprowadzeniu stanu wojennego. Poświęcił się karierze naukowej, ale jego teksty literackie tygodnik publikował jeszcze w 2011 r. Szczególne zasługi dla polskiej kultury miał Drewnowski jako edytor dzieł zebranych swojego przyjaciela Tadeusza Borowskiego i „Dzienników” Marii Dąbrowskiej. O Borowskim napisał książkę „Ucieczka z kamiennego świata”, za którą w 1972 r. dostał nagrodę „Miesięcznika Literackiego” i z której się doktoryzował w Instytucie Badań Literackich PAN. W 1981 r. ukazała się jego monografia o twórczości Dąbrowskiej „Rzecz russowska”, a w 1991 r. - „Walka o oddech” o twórczości Tadeusza Różewicza. W 1959 r. został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, a w 2013 r. Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Victis".