Jan Szczepański

Bokserski mistrz olimpijski i mistrz Europy w wadze lekkiej, wielokrotny mistrz Polski. - Zawsze byłem cherlawy. Przed pierwszymi walkami piłem wodę, żeby odpowiednio ważyć. Ale byłem ambitny, szybki, miałem refleks. Tym wygrywałem - mówił. Gdy Jan Szczepański miał 15 lat, rzucił szkołę. Rodzice byli niezadowoleni, ale postawił na swoim. Przez kilka lat dojeżdżał 10 km na treningi. A maturę zdał dopiero potem, w technikum dla pracujących. Reprezentował Pilicę Tomaszów Mazowiecki i Legię Warszawa. Wystąpił 15 razy w reprezentacji Polski, od 1958 r. zdobywał medale mistrzostw Polski, w tym złoto w kategorii lekkiej (1962) oraz złoto w drużynie. Ze względów zdrowotnych nie startował w latach 1963–1968. Wykryto u niego zaburzenia pracy serca i zabroniono uprawiać sport. Nie mógł się z tym pogodzić. Pracę zmieniał tak często, jak wcześniej zwyciężał. FSO, Polmozbyt, LOT, przez jakiś czas konduktor PKP, podoficer w departamencie kadr. Sprzedawał też telewizory. Po powrocie do sportu osiągnął największe sukcesy: w 1971 r. w Madrycie zdobył mistrzostwo Europy, rok później, w Monachium, został złotym medalistą olimpijskim. Sięgał również po kolejne tytuły mistrza Polski - indywidualnie i drużynowo. W sumie stoczył 290 walk, 251 wygrał, 15 zremisował i 24 przegrał. Skończył boksować, gdy miał 35 lat. Nie chciał, kazano mu. Nikogo nie interesowało, że był aktualnym mistrzem Polski i nadal wygrywał. Kiedy na dobre zakończył karierę, nie miał pieniędzy - boksował przecież amatorsko. Uratowała go wojskowa renta, która przysługiwała mu, jako wieloletniemu pracownikowi CWKS Legia. Wystąpił w filmach Marka Piwowskiego „Przepraszam, czy tu biją?” i „Uprowadzenie Agaty". Zagrał także główną rolę w filmie „Powrót” Filipa Bajona. Został odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.